Tak mnie widzą dzieci ostatnio.

Mam dwie wiadomości: dobrą i złą. Dobra, to taka, że pewna daleka orientalna kultura nazwała przypadłość wielu polskich książkofilów. I już wiemy, co nam dolega.

Przyszedł mi ostatnio do głowy pomysł na grę komputerową i postanowiłam podzielić się z Wami zarysem scenariusza. Mam wrażenie, że nie było jeszcze czegoś takiego na rynku. Liczę, że pomożecie mi ocenić strategiczne aspekty, mianowicie, czy gra wciąga, trzyma w napięciu i chce się wracać.

O tym, że fejsbuk psuje demokrację pisała już niedawno Anne Applebaum (a, że ja się z nią zgadzam, to lojalnie o tym uprzedzam i ten, kto lubi sobie upraszczać rzeczywistość i odcinać się od poglądów innych niż swoim podobne, ma teraz szansę przestać czytać, bo jak przypominam wspomniana Anne jest żoną Radka Sikorskiego i to już pewnie niektórym wystarczy do oceny, jakiejkolwiek).

Znasz to uczucie, kiedy wychodzisz spod prysznica, a krople spływają po tobie, skapują na podłogę z włosów, rąk i nosa? Jesteś mokry i drżysz z chłodu. Wokół stóp zbierają się kałuże wody, które zostawią obłe zaschnięte ślady o wyraźniejszych brzegach. Sięgasz po ręcznik. Poczekaj.

Ostatni teksański wpis różni się znacząco od pierwszego. Opozycyjnie głosi inne prawdy, inaczej pokazuje rzeczywistość.

O czym to ja miałam…. a właśnie! O pamięci! Dziś będzie wspomnieniowo, mementacyjnie, czyli o pamiętaniu. Zapamiętale nadal nadstawiam ucha na teksański wiatr, wystawiam nos na łowy zapachów wciągając mieszankę woni skoszonej trawy, suchej ziemi i paliwa lotniczego. Tutejsze aromaty tym bardziej chcę zapamiętać, im mniej dni pozostało do powrotu do Polski.

Zacznijmy od góry. Od dźwięków nad głową, spadających na kark, za szybkich, by złapać je w miejscu. Od startu samolotów T-1, T-6 i T-38 łączących dźwiękami ziemię i niebo, co kilka minut zagłuszających ptaki, sąsiadów i moje myśli. Konkuruje z nimi tylko dudniący basem, ostrzegawczy sygnał pociągów trasy Union Pacific, która przebiega tuż za ogrodzeniem bazy. Długie na kilkaset wagonów składy wymagają lokomotywy o potężnej mocy. I dźwięku. Co kilkanaście minut.

Większość tematów, które mnie w życiu absorbują można bardzo ładnie wkleić na wykres sinusoidy. Albo, żeby było bardziej obrazowo – wsadzić do wagonika kolejki górskiej. Po fali zaangażowania, kolekcjonowania szczegółów, testowania każdego elementu i oznajmiania głośno jak smakują każdemu, kto chce słuchać i każdemu, kto nie chce, następuje ten kawałek w dole, który mnie wycisza, a następna górka dotyczy już innego tematu.

Każdego dnia rozglądam się w poszukiwaniu inspiracji. Patrzę pod nogi, za siebie, zaglądam do kieszeni, pod paznokcie i między drzewa. Im mniej kolorów, dźwięków, wydarzeń, tym większe wyzwanie. A tu jest całkiem spore. Tu, czyli w największym stanie USA (nie licząc Alaski), na granicy z Meksykiem, w Teksasie. Jednolicie wypłowiała przestrzeń pocięta tallwayami, nieliczną i niską zielenią, licznymi reklamami i barami.